Vrijdag 22

De afgelopen maanden ben ik me als drogisterijmedewerker ineens bewust geworden van een zeer verontrustend feit. In onze schappen is het aantal dag-, nacht-, oog- en overige lichaamsdelencrèmes voor mannen schrikbarend gegroeid. Nog schrikbarender dan de taille van Renée Zellweger voor Bridget Jones 2!
Nu weet ik wel dat in onze huidige maatschappij is bijna alles mogelijk op het vlak van de seksen-vermening. Mannen dragen vrouwenkleding, en andersom, vrouwen doen het met vrouwen, mannen met mannen, mannen met vrouwen, alle combinaties zijn mogelijk. En dan bedoel ik ook dat werkelijk alle combinatie mogelijk zijn tussen de seksen. Vrouwenvoetbal is op tv, mannen dragen dagcrème, vrouwen lopen op sneakers en mannen dragen sjaaltjes.
Het vermannen van de vrouwen is natuurlijk een verklaarbaar feit. Op het economische vlak kan de man gewoon niet meer zonder de zelfstandige, werkende vrouw. De vrouw brengt een beetje gevoel in de harde zakenwereld, een beetje sfeer in de eeuwige vergaderingen. En uiteraard willen we niet dat onze zusters hun peperdure bh’s hebben verbrand voor niets, toch dames?
Ja, het vermannen van de vrouw is te verklaren, want alles wat onderdrukt is komt een keer vrij. Maar wie heeft de mannen het recht verleend te vervrouwen? Welke gek heeft de echte oerman uit onze hedendaagse mannen verdreven?
Denk maar eens terug aan de tijden van bijvoorbeeld Romeo en Julia. De dappere Romeo die ondanks de afkeuring van zijn familie toch zijn ware liefde achternaging. Tegenwoordig surfen ze dan gewoon naar lexa.nl om een nieuwe, wel bereikbare vrouw uit te zoeken. Het jachtinstinct van de man is compleet gedigitaliseerd. Slecht voor het romantiekgehalte in onze atmosfeer.
Om nog maar niet te spreken over alle mannen die ineens gevoelens blijken te hebben. Ongelofelijk wat kunnen de mannen van tegenwoordig goed over hun emoties praten. En ja wij vrouwen klaagden eerst over de non-sensitieve man, maar geloof me, vergeleken bij de praatpalen van tegenwoordig was dat niets! Het is gewoon genetisch bepaald dat mannen niet over hun gevoelens praten en vrouwen dit wel doen (ik verwijs naar: http://www.heinpragt.com/manvrouw/manvrouw.php, Waarom praten vrouwen zoveel en luisteren mannen zo slecht). De pratende mannen, in combinatie met de praten de vrouwen leidt dus tot een hele hoop gelul en een hypersensitieve maatschappij. Overigens wel een positieve ontwikkeling voor Oprah en Dr. Phil.
En het wordt nog mooier op het vlak van relaties. Weet werkelijk geen enkele man meer van de 3-dagen-regel? Minstens 3 dagen wachten voor je iets van je laat horen zodat wij in die vreselijke spanning kunnen zitten of jullie ons wel aantrekkelijk genoeg vinden. Alle lol is er vanaf gegaan. Mannen laten al de volgende dag van zich horen met een compleet vijfjarenplan over hoe de relatie moet verlopen. Ja, dan is de lol er ook gauw af. Mannen hadden toch massale bindingsangst? Knipper je één keer met je ogen, willen ze ineens allemaal een long-lasting-relationship met je. Ongelofelijk…
Tja, het mannelijk geslacht kan nog bijna wat gaan leren van ons vrouwen. In ieder geval over de keuze van de sjaaltjes, maar vooral over hun sociale positie. Een man met gevoelens is fijn, maar een man met meer emoties dan jij is echt een afknapper. Net als een man die langer voor de spiegel staat dan jij. Dat zijn onze vrouwelijke eigenschappen, laat ons die alsjeblieft behouden en blijven jullie maar lekkere, non-sensitieve, onbegrijpende, mannelijke lustobjecten, dan maken jullie de gehele vrouwelijke wereldbevolking behoorlijk tevreden.

Donderdag 21

Woensdag 20

Ik zat zonet zomaar ineens te denken aan een wederom tot filosofische hoogten gestegen gesprek dat ik had met mijn vriendin Leanne. Een middagje, een biertje en een gesprek over de Grote Dingen des Levens. De laatste tijd merkte ik namelijk al dat er iets nog vreemder aan haar was dan normaal. En na veel vijven en zessen kwam het verhaal dan eindelijk naar boven. Leanne is sinds een paar weken op zoek naar een betekenis, ja, een zekere inhoud in haar leven. Wij hebben namelijk een vriendin die redelijk zwaargewicht christen is en die dus een duidelijk doel heeft in haar leven. Een richtlijn om naartoe te leven. En sinds een paar weken besloot mijn filosofisch, zorgeloze, sarcastische Leanne dat ook zij behoeft had aan een zin in haar leven.
Al pratende over levenszinnen vroeg ze mij of ik daar geen behoefte aan had. Het vinden van een doel, van een eindbestemming. Ze vond mijn leven namelijk, hoe zou ze het zeggen: inhoudsloos. Na een niet zo ijzingwekkende stilte gezien het feit dat we op mijn zolderkamer zaten weg te smelten had ik een antwoord geformuleerd. NEE! Zingeving in je leven is mooi, en zeker iets waar over nagedacht mag worden. Waarom moet ik in mijn 18^e levensjaar (technisch gezien dus mijn 19^e, denk daar maar eens over na) al een levensdoel hebben? Mijn doel is op dit moment simpelweg zo gelukkig mogelijk leven. Genieten, leve de lol want er zijn al genoeg ongelukkig mensen in de wereld, vrij zijn nu het nog kan, jong zijn want oud worden is ondanks plastische chrirugie nog steeds redelijk onvermijdelijk. Laat mij nog maar even lekker inhoudsloos zijn, de buitenkant is er blij mee!
Na ons zingevinggesprek was het filosofische hek van de dam en kwamen we bij het altijd interessante onderwerp: het lot. Persoonlijk vind ik het lot één van de meest deprimerende dingen die de mensheid heeft uitgevonden. Het lot houdt namelijk in dat het niet zozeer uitmaakt wat wij hier doen. Uiteindelijk staat het eindpunt toch al vast en zijn bepaalde gebeurtenissen op je pad onvermijdelijk. Dat is toch om depressief van te worden?! Jongens, leef maar een eind in de rondte want het lot zorgt er toch wel voor dat we terechtkomen zoals ‘bedoeld’. Leanne sloot zich hier niet bij aan en vond het lot wel een geruststellende gedachte. Tja, het is maar net hoe je het bekijkt.
Leanne gaat intussen rustig verder met haar zoektocht naar de zingeving in haar leven, terwijl ik daadwerkelijk van het leven ga genieten zoals het nu is. Want mensen, realiseer je alsjeblieft eens in de zoveel tijd even, dat het leven kort genoeg is. Tel je zegeningen als het leven weer eens voor bitch speelt, want dan blijkt het toch steeds wel weer mee te vallen.

Beter goed gejat...

In het kader van beter goed gejat dan slecht verzonnen, begin ook ik dit jaar aan een openbaar dagboek. Hoewel ik me er terdege van bewust ben dat de meeste kronieken pas worden geschreven op het hoogtepunt van een carrière, ga ik uit van het principe oefening baart kunst. En als embryonaal stadium van een mogelijke columniste in wording ga ik er maar van uit dat deze oefening uiteindelijk ware woordkunst zal worden.

In navolging van mijn voorbeeld van redelijk formaat, de geniale Giphart, heb ook ik een aantal regels voor mezelf opgesteld:
1 – Als schrijfster van deze kroniek verleen ik mezelf het recht tot aanpassing, weg-pieping en verbloeming van de werkelijkheid. Uit bescherming voor mezelf en de mensen in mijn omgeving, of gewoon om het verhaal wat interessanter te maken.
2 – Als schrijfster verleen ik mezelf ook het recht tot het gebruik van flash-backs en het verwoorden van gedachtegangen die niet die dag in me op zijn gekomen, maar waarvoor ik op de bedenkdag te lui was ze op te schrijven.
3 – Ook is het gebruik van quotes onvermijdelijk.
4a – Meer een waarschuwing vooraf dan een regel: soms kan ik namelijk heel sterk uitkomen voor een mening die ik heb en hoewel het niet mijn intentie is mensen te kwetsen kan het wel eens voorkomen dat ik kwetsende dingen schrijf. Voel je niet persoonlijk aangevallen, zo is het zeker niet bedoeld, maar als ik een mening draag en daar een discussie over heb gevoerd die het vermelden waard is zal ik dat zeker niet laten.
4b – Naast een sterke mening ben ik ook zo wisselvallig als het Nederlandse weer en sta ik er dus niet voor in als ik mezelf tegenspreek.
5 – Naast al deze rechten leg ik mezelf tevens de plicht op dagelijks iets te schrijven.
Hè, wat is het toch heerlijk om zowel wetgevende als uitvoerende macht te hebben!

En om maar meteen mijn vierde regel te praktiseren volgt hier mijn eerste bijdrage aan mijn privé domein: Alle begin is moeilijk.

AUGUSTUS – AL DOENDE LEERT MEN

Dinsdag 19
Vandaag weer een baanbrekende dag in het leven van de beginnende drogisterijmedewerkster. Het historische moment was dan eindelijk aangebroken. De stotterende puber stond voor mijn kassa en vroeg, uiteraard al stotterende: “H-h-heeft u misschien, uhm, ja, eeh, een pakje, ehm, condooms?” Behulpzaam en sadistisch als ik ben heb ik mijn stotterende puber het hele schap met condooms laten bekijken en hardop voorgelezen welke nuttige varianten we hadden. “Naast de condooms van het huismerk, hebben we uiteraard ook de Durex varianten: featherlight, extra pleasure, topsafe, de normale variant, met glijmiddel, zeg het maar!” Want als er iets is waar ik heel erg slecht tegen kan, dan is het wel dat vreselijke gedonder, dat ongelofelijke gezanik, die ongegronde angst om condooms te kopen! Mensen, waar schamen we ons voor?! Beter één keer in de zoveel maanden een pak condooms komen halen, dan na 9 maanden later voor luiers moeten komen. En toch schijnen mensen zich er op één of andere manier voor te schamen geen soa te willen oplopen. Kan iemand mij deze ongelofelijke rariteit uitleggen, want zelfs met mijn formaat hoofd, kan ik er niet bij.